دلم را به جا رختی اویختم
وشانه های تنهاییم را درآغوش گرفتم
زنوانم این بهترین همراه هم پایی ات
هنوز تاب می آور بعد رفتن
کاش چشمانت مرا ندیده بود
کاش هنوز همه دنیایم تنهایی بود
کاش عاشقی یاد م نمی ماند
کاش عشق رانشانم نمی دادی
کاش هزاران کاشته عاشقانه ام
سکوت بعد رفتن وتنهای ، گل نمیداد
درباره این سایت